Bhupi Sherchan's Poems

सहिदहरुको सम्झनामा हुँदैन बिहान मिर्मिरेमा तारा झरेर नगए बन्दैन मुलुक दुई-चार सपूत मरेर नगए ओठमा हाँसो, गालामा लाली तब आउँछ जगत्‌को देशको पीरले भेटी जब वीरले चढाउँछ रगतको घाँटीमा फाँसीको माला गाँसी वीरले हाँस्ता मातृभूमिको चरण ढोगी भाग्दछ दासता उम्रन्न बोट कसैले बीउ छरेर नगए हामीले खाने प्रत्येक गाँसमा रगत छ शहीदको हामीले फेर्ने प्रत्येक सासमा रगत छ शहीदको हाम्रो मुटुको प्रत्येक चालमा छ धडकन शहीदको हाम्रो खुशीको प्रत्येक पलमा छ जीवन शहीदको पाउने थिएनौं खुशी तिन्‌ले छाडेर नगए हामीले आफ्नो कर्तब्य बिर्से इतिहासले धिक्कार्ला गोली निलेका शहीदका प्यारा ती लाशले धिक्कार्ला धरतीले मुख लाजले छोप्ला, आकाशले धिक्कार्ला शहीद रोलान् हामीले उन्न्ती गरेर नगए हुँदैन बिहान मिर्मिरेमा तर झरेर नगए बन्दैन मुलुका दुई-चार सपूत मरेर नगए मर्दैछ हामीमा हामी बाँचेको युग बाँधका मुहान अनि खोला नाला र तालका कुराहरुमा थापेजस्तै माछा समाउने पोडेहरुले डोका र जालहरु यो युग जसमा बाबुहरुले भोगपछिको जिम्मेदारीसँग बाँच्न थाप्तछन् गर्भाशयतिर लम्केका आफ्नै सम्भावित सन्तान शुक्रकीटहरुलाई नष्ट गर्ने पासोहरु, र आमाहरु आफ्नो आनन्दलाई चिन्तामुक्त गर्छन् गर्भाशयको ढोकामा आफ्नै सम्भावित छोरा–छोरीको प्रवेशलाई निषेध गर्ने पालेहरु उभ्याएर यो युग जसमा भाग्यवश संयोगवश पाए भने कसैले प्रवेश गर्भाशयभित्र तीमध्ये पनि कैयन् नष्ट गरिन्छन् आफ्नै आमा–बाबुद्वारा खटाइएका जिउँदो वा मुर्दा समाउने आदेश पाएका यमदुतहरूद्वारा यस युगमा यस्तो युगमा जन्मेका छौं हामी जन्मिनुअगावै मृत्युको त्रास बोकेर हत्याको सुइँको पाएर आएका छौं हामी यस पृथ्वीमा आफ्नै निर्माताहरुको इच्छाविरुद्ध उनीहरुको षड्न्त्रलाई तोडेर पहिलो पटक नीलो चहकिलो आकाशमुनि पहिलो पटक पहिलो पहिलो र पहिलो पटक खोल्यौं पनि त हामीले आँखा यस धरतीमा पोलिनलाई ठीक भइसकेका नाजी ग्याँसच्याम्बरका कैदीहरुले मुर्छा पारेर अन्तिम घडीमा मुक्ति पाएर आँखा खोलेजस्तो आफुलाई मृत र आँखाअगाडिको संसारलाई मृत्युपछिको अर्को लोक भन्ठानेर त्यसैले हामी बाँचिरहेका छौं बाँच्नुप्रति चिसो र शङकालु भएर र हामी हुर्किरहेका छौं त्यस युगमा जुन युगमा हामीभित्र हामी सँग–सँगै हुर्किरहेको छ एउटा तीब्र अनास्था स्वयं यस युगप्रति नै यस युगको अस्तित्वप्रति नै ।